แหวนทองโบราณ

           มนุษย์รู้จักออกแบบเครื่องประดับร่างกายมาตั้งแต่ยุคหิน ในยุคนี้ได้นำเอาเปลือกหอย เขี้ยวและงาสัตว์มาทำเป็นเครื่องประดับและเป็นเครื่องราง ในประเทศไทยสมัยก่อนนั้น มีการสวมใส่เครื่องประดับเฉพาะผู้มียศศักดิ์เท่านั้น ดูได้จากหมายเหตุสมัยอยุธยา ที่ลาลูแบร์ ราชทูตชาวฝรั่งเศสได้บันทึกไว้ว่า "ชาวสยามนิยมสวมแหวนไว้ที่นิ้วท้าย ๆ (คือนิ้วกลาง นิ้วนาง และนิ้วก้อย) และนิยมให้สวมแหวนได้มากวงเท่าที่จะมากได้"การสวมใส่แหวนแพร่หลายในคนทุกกลุ่ม แต่ก็มีธรรมเนียมกำหนดการใช้แหวนสำหรับคนทั่วไปที่แตกต่างจากพระมหากษัตริย์ พระบรมวงศานุวงศ์หรือขุนนางผู้ใหญ่ แหวนของชาวบ้านมักจะเป็นแหวนเนื้อเกลี้ยงธรรมดา ไม่ใช้อัญมณีมีค่าทำเป็นหัวแหวน ในกฎหมายโบราณได้บัญญัติไว้ว่า อนุญาตให้ราษฎรใช้ได้แต่พลอยสีแดงและเขียวเพียงสองสีเท่านั้น จะใช้เพชรหรืออย่างอื่นไม่ได้ นอกจากนี้ยังมีข้อความในจดหมายเหตุที่ถูกบันทึกไว้โดยชาวต่างประเทศ ได้กล่าวไว้ว่า “สมเด็จพระนารายณ์มหาราชทรงสวมพระธำมรงค์เพชรพลอยครบทุกนิ้วพระหัตถ์” 

          ดังนั้นจึงสรุปได้ว่า แหวนคือเครื่องประดับที่มนุษย์สร้างขึ้นเพื่อใช้เป็นส่วนหนึ่งของเครื่องแต่งกาย การสวมแหวนจึงนับเป็นวัฒนธรรมทางวัตถุ ซึ่งการสวมแหวนจะสะท้อนให้เห็นวิถีชีวิต ค่านิยม และคติความเชื่อของสังคมแต่ละสมัยได้อีกด้วย